Grypsy z Majdanka pisane w latach 1943-1944 przez Henryka J. Szcześniewskiego są dokumentem niezwykłym, świadectwem czasu okupacji, lekturą wstrząsającą.Pisze autorka opracowania: "W przeciwieństwie do świadectw powstających po wojnie, prezentujących tamte wydarzenia w relacji w czasie przeszłym - listy Henryka J. Szcześniewskiego pochodzą z samego centrum wydarzeń. Obejmują one okres od 15 sierpnia 1943 do 5 kwietnia 1944. Wielki terror, z jego kulminacją w krwawym dniu akcji "Erntefest, aż do ewakuacji obozu, gdy deportowano środowisko aktywnych politycznie Polaków do Gross-Rosen. [.] Publikowany zbiór jest, jak dotąd, największym pakietem grypsów lagrowych jednego autora. [.] Pozyskaliśmy bezcenną szansę poznania myśli polskiego oficera, i tylko tam, w "kaelu", rodzących się emocji. Ujawniających się dylematów moralnych, psychologicznych, metafizycznych. Karteczka po karteczce odsłania nam obraz Majdanka w żaden inny sposób nieosiągalny. Tak duży cykl układa się w osobliwy reportaż, jeśli przez reportaż rozumiemy przymusową obserwację uczestniczącą autora przemocą zamkniętego w świecie realnej grozy. Grypsy [.] są gęste od faktów i zdarzeń. Świadek rejestruje hitlerowskie zbrodnie, ale także realistycznie ukazuje zachowania współwięźniów, nastroje i obyczaje, warunki życia, pracy i mieszkania. Notuje charakterystyki prawdziwych ludzi, katów i ofiar, nawet cytaty rozmów. [.] Schowany w szydle pierwszy gryps z 15 sierpnia 1943 [Henryk J. Szcześniewski] napisał po harcersku, ołówkiem kopiowym [.]".

Zbiór korespondencji wytworzonej i wysłanej przez ofiary Zbrodni Katyńskiej. Prezentowana kolekcja składa się z listów i kart pocztowych adresowanych głównie do rodzin, przyjaciół i znajomych. Kilka z nich to przesyłki wytworzone w pierwszych dniach II wojny światowej. Zasadniczą część zbioru stanowi korespondencja wysłana z sowieckich obozów jenieckich pomiędzy 20 listopada 1939 r. a początkiem kwietnia 1940 r. Publikacja prezentuje źródła stosunkowo rzadko wykorzystywane w badaniach Zbrodni Katyńskiej. Powodem jest głównie niewielka liczba zachowanych zabytków oraz ich rozproszenie. Większość prezentowanej korespondencji pochodzi bowiem z prywatnych archiwów rodzin ofiar. Bardzo osobista treść listów rzuca zupełnie nowe światło na zbrodnię oraz ofiary. Dostrzegamy ludzi z ich systemem wartości, ideałami, troskami, uczuciami, lękiem o najbliższych i o losy Ojczyzny. Z listów wyłania się również obraz warunków panujących w obozach jenieckich oraz wizerunek osadzonych - ich nastroje, postawy, zachowania. Dostrzegamy dowody działań służb sowieckich, próby oddziaływania na jeńców oraz na ich rodziny. Korespondencja, w połączeniu z innymi źródłami, daje pełniejszy obraz losów polskich jeńców wojennych w trwającym ponad pół roku okresie niewoli sowieckiej - od pojmania we wrześniu 1939 r. do egzekucji w kwietniu i maju 1940 r.

Dla mnie Auschwitz zaczęło się po południu. Ludzie nie przypominali ani kobiet, ani mężczyzn.Alina Dąbrowska - numer obozowy 44165. Jako dwudziestolatka za druk i kolportowanie prasy podziemnej została aresztowana. Po roku podpisała dokument, że jest "wrogiem narodu niemieckiego", i została wywieziona do obozu Auschwitz, gdzie poddawano ją pseudomedycznym eksperymentom doktora Mengele. Przeżyła pięć obozów: Auschwitz-Birkenau, Ravensbrück, Malchow, Buchenwald i Leipzig, i dwa marsze śmierci.Przez ponad 50 lat nie była w stanie pojechać do Oświęcimia. Dopiero teraz zdecydowała się opowiedzieć całą swoją historię i opublikować listy pisane z obozu.Dlaczego uważa, że obóz był jej przeznaczeniem? Czemu po wojnie ukrywała swój obozowy numer? Jak udało jej się ocalić radość życia?Poruszająca rozmowa z wyjątkowym świadkiem historii.